Mekke’nin onuncu yılında Allah Resûlü’nün(s.a.v.) hamisi, amcası Ebû Talip ve canından çok sevdiği eşi Hz. Hatice(r.a.) annemiz vefât eder. Bu yüzden bu yıla “Hüzün Yılı” denir. O esanda Zübeyr b. Avvam Habeşistandadır. Haberleri duyan Hz. Zübeyr(r.a.), Habeşistan’da daha fazla duramaz ve “Benim Resûlullah’ın(s.a.v.) yanında olmam lazım!” diyerek o zamana kadar yaşadığı bütün işkencelere rağmen Mekke’ye geri döner. Mekke’de müşriklerin müslümanlara göz açtırmadıkları devrede bir ara Efendimiz’in(s.a.v.) öldürüldüğüne dair bir haber yayılır. On altı yaşında müslüman olan Hz. Zübeyr(r.a.), o sıralar henüz çok gençtir ve hadisenin mahiyetini anlamadan kılıcını sıyırarak müşriklere bunun bedelini ödetmek üzere yola çıkar. Yolda kendisini gören Efendimiz(s.a.v.):
“Ne oldu Zübeyr, nereye gidiyorsun böyle?” diye sorar. Resûlullah’ı(s.a.v.) karşısında gören Hz. Zübeyr(r.a.) şaşırır ve Efendimiz’e(s.a.v.), “Anam babam sana feda olsun Yâ Resûlallah(s.a.v.)! Senin katledildiğini duydum, müşriklere haddini bildirmeye gidiyordum!” der. Efendimiz(s.a.v.) ise onu teskin eder ve ona duâda bulunur.
Böylece, İslâm tarihinde küffara karşı ilk kılıç çeken, Hz. Zübeyr(r.a.)olur. (Üsdü’l-Gàbe, 2: 197; Hâkim, 3, 406-407)
